Ο Ερημίτης
Το τηλέφωνο δε χτύπαγε για μήνες τώρα, του ρολογιού οι δείκτες, σκονισμένοι, ειχαν σταματήσει στο ίδιο παλιό σημείο, οι τοίχοι μαδημένοι, ξεφτισμένοι κατάλευκοι ντυμένοι στο χρώμα της τρέλας εγκλωβίζαν μέσα τους σκιές αλαφιασμένες, αναμνήσεις φαντάσματα μιας άλλης εποχής και στο βασίλειο των σκιών δέσποζε η σιωπή. Ένα κάδρο είχε γύρει ελαφρά διαγώνια προς το πάτωμα και στους διαδρόμους του σπιτιού τριγυρνούσε βαριανασαίνοντας η μοναξιά. Διάδρομοι μοναξιάς ξεχασμένοι απ’ τον ήλιο, κι ένα παλιό Juke box που παίζει όλο το ίδιο,ένας τσιριχτός εκκωφαντικός ήχος μόλις διατάραξε τη σιωπή ήταν το τελευταίο νυχτερινό τρένο των 12 που διερχόταν στις ράγες λίγο πέρα, έξω απ’ το σπίτι. Ήταν ο μόνος ήχος που εδώ και χρόνια ταξίδευε που και που στους άδειους διαδρόμους του σπιτιού και η τελευταία εναπομένουσα ένδειξη ζωής, από τον έξω κόσμο. Κάπου εκεί μες στα σκοτάδια τυλιγμένος κάτω από το αμυδρό φως μιας λάμπας γραφείου, σκυφτός, καθότανε κι εκείνος ακροβατώντας στις παρυφές της λογικής, διανύοντας διαστήματα στους νοερούς χάρτες του νου και συγγράφοντας ένα διήγημα φανταστικής μυθιστοριογραφίας τρόμου..και μυστηρίου.
Χρόνια ολάκερα τώρα ζούσε μόνος ,αποκομμένος από τη κοινωνία , κατ’ επιλογή καθώς ο κρύος κόσμος δεν τον χωρούσε πιά.,Ήταν βλέπετε ευαίσθητος από φύσης του και κουβαλούσε μία πολύ εύθραυστη, ντελικάτη καρδιά μέσα στα στήθη. Η μοναδική του επιδίωξη ήταν να βρίσκει κάμποσο χρόνο με τον εαυτό του τον οποίον θα αφιέρωνε στην περισυλλογή σκέψεων και ιδεών προς ολοκλήρωση του συγγραφικού του έργου .
Αυτό έκαμε κι εκείνη τη νυχτιά Παρασκευή και 13 μηνός Ιανουαρίου μες στη βαρυχειμωνιά .
Με μόνη έμπνευση το φεγγάρι και ένα ποτήρι παλιό ουίσκι για συντροφιά .
Ήταν Μεσάνυχτα .
Το χιόνι έπεφτε παχύ έξω και σκέπαζε με το λευκό του πέπλο το τοπίο .
Τα φύλλα απ’ τα κλαριά θροιζαν.
Ένα κοράκι έκραξε
Κι ο άνεμος βούιξε έξω απ΄το παράθυρο του .
‘’Χάνω τα λογικά μου?’’ σκέφτηκε προς στιγμήν .
‘’Η μήπως η απουσία με έχει γεμίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να αισθάνομαι κάποια ξένη παρουσία κάπου εδώ τριγύρω μου , διάχυτη ολόγυρα μου ?’’
‘’Εν πάση περιπτώσει’’ μονολόγησε και συνέχισε να συγγράφει…
Τα παραθυρόφυλλα κροτάλιζαν
Καθώς ο άνεμος σφύριζε
Σαν να ήθελε κάτι να του πει.
Μα όλες οι λέξεις συνοψίζαν σε σιωπή .
Η νύχτα είχε πέσει παχιά, πλατιά έξω και το μελανό της πέπλο απλωνόταν πέρα μέχρι τα βουνά.
Σκοτάδι παντού…
Ποιός τρελός θα μπορούσε να κάθεται ξάγρυπνος μεσα στη παγωμένη νύχτα ,ώρες ολόκληρες να πλέκει ιστορίες για δαίμονες και αγγέλους με το νού του και να περιπλέκει τα πράγματα πιο πολύ από ότι είναι ήδη πολύπλοκα,κάτω από το φως των αστεριών…
Για εκείνον ήταν απλά ένα παιχνίδι μηχανικό που συνέβαινε αυθόρμητα,φυσικά όπως η πρώτη φθινοπωρινή βροχή δίχως πίεση και βιάση ένα παιχνίδι του μυαλού δίχως τελειωμό και ίσως και δίχως γυρισμό …
“Κουράστηκα να γράφω,θα κάνω ένα διάλειμμα“ είπε και άναψε ένα τσιγάρο από εκείνα τα σέρτικα, βαριά τα αμερικάνικα τα Winston. ‘Ηπιε 2-3 γουλιές απ’ το σκωτσέζικο ουίσκι του και ρέμβασε έξω από το παράθυρο του το αδάμαστο σκοτάδι.
Τα σημάδια του χρόνου είχαν αφήσει αισθητά το στίγμα τους πάνω στο πρόσωπο του ,τα χέρια του ρυτιδιασμένα κι αυτά , με τα μακριά τους δάχτυλα ,τρεμόπαιζαν σχηματίζοντας σκιές στο τοίχο , σκιές που ζωγράφιζε η λάμπα, αναμιγνύοντας το φως της με το σκοτάδι .
Τα μαλλιά του ήταν άφθονα και κάτασπρα σαν χιόνι μεστό, μα τα φρύδια του στεκόντουσαν πάνω απ’τα μάτια του κατάμαυρα, κορακίσια …μαύρα σαν το σκοτάδι που χυνότανε παντού ολόγυρα, ήταν και τα μάτια του ,τα οποία ήταν μεγάλα και εκφραστικά σαν εκείνα των Εβραίων του ολοκαυτώματος στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.,
τα μάτια του εξέπεμπαν ένα πρωτόγνωρο απαύγασμα σαν πυλώνες φωτεινοί της απανταχού σοφίας .
Η επιδερμίδα του ήταν κατάλευκη , ωχρή και πελιδνή . Και του άρεσε να φοράει πάντα μαύρα.
Γιατί αυτό το χρώμα του θύμιζε την αρχή και το τέλος των πάντων , το ρου της ζωής , τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ,το γεγονός του ότι όλα ξεκινάνε από το μηδέν και όλα προς τα εκεί οδεύουνε εν τέλει .Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το μαύρο αποτελεί το αγαπημένο χρώμα των μηδενιστών και των υπαρξιστών .
Απόσπασμα από το διήγημα "Ο Ερημίτης" του Κώστα Παπακωνσταντίνου
Αθήνα 10/12/2022
#kpdark #kostaspapakonstantinou
