Οι νυχτες της ατερμωνης σιωπης

Οι νυχτες της ατερμωνης σιωπης

Τα κάγκελα του νού είναι σκιές πάνω σε τοίχους,λουλούδια μαραμένα που δεν νιώσανε στοργή,τραγούδια ξεχασμένα που βαριέσαι πια να πεις,άνθρωποι-σκιές εγκλωβισμένες που κλαιν’ πίσω από τοίχους μοναξιάς,άνθρωποι κινητές φυλακές που τρέχουν μέσα τους διαρκώς,ματώνουν με μανία,....δακρύζουν κάθε νύχτα…

κορνίζες ξεχασμένης εποχής,σκονισμένες αναμνήσεις στο καθρέφτη της ψυχής,εικόνες μουδιασμένες μες στης σκέψης τη ριπή,Σκιές (Λιποτάκτες)που αποστατήσανε λεηλάτες της αυγής,πόρτες κλειστές που οδηγούν σε αχαρτογράφητα λιμάνια,του παραδείσου τα λημέρια που δεν άγγιξες ποτέ,το κενό σου που ερωτεύτηκες και δε λες από μέσα του πια να βγείς ,όσο κι αν δίψαγες πολύ!! να πλάσεις μια κραυγή που να πληγώνει τη σιωπή,κοντοστέκεσαι αμίλητος κι ατενίζεις/αντέχεις το κενό ..

τα κάγκελα του νου ειναι ,σημαίες ξεφτισμένες απ’ του αγέρα την ορμή ανάσες αγωνίας που πλαγιάσαν στις όχθες κάποιας νύχτας ,

νύχτες αιώνιες ,στεγνές που δεν τις άγγιξε βροχή,

Οι νύχτες της αιώνιας σιωπής

Τα κάγκελα του νου θαμπώνουν.

και γκεμιζοντ’ ουρανοί,

κι απ την άκρη του ουρανού,κραυγή θριάμβου αντηχεί 

πουλιά πετάνε μακριά ,ταξιδεύουν στη βροχή

Γίνονται ένα με τον Ηλιο δονείται ολάκερη η γή

σχίζουνε με τα φτερά τους τους αιθέρες οι αετοί,

τα κάγκελα ραγίζουν γκρεμιζοντ’ ουρανοί

κι όταν όλο αυτό θα είναι πλέον στάχτες που τις σκόρπισε ο αέρας 

οι γκρεμοτσακισμένες φυλακές τους, θα κείτονται εκεί κατάχαμα ανέκφραστες ,έρημες,κενές ...έτσι απλά να σου θυμίζουν...πως(έτσι)ήταν κάποτε...

Τα πύρινα κελιά για τους δεσμώτες της σιωπής 

By Κώστας Παπακωνσταντίνου 

31 δεκεμβριου 2018 αθηνα