Στου Αχέροντα τις Όχθες
να με πας ψυχή ,ταξίδι , γραπτό
της μοίρας το 'χες
στου Αχέροντα τις Όχθες κάθεται σκυφτή
και κλαίει μιά κοπέλα
Οι άνεμοι χορεύουν
στα μαύρα της μαλλιά
οι σκέψεις της ηλιαχτίδες ντυμένες καταχνιά
πετάει στη λίμνη πετραδάκια
μα δε σαλεύουν τα νερά
Κάτι σαν να ψιθυρίζει
καθώς μονολογεί
και το δάκρυ της
ξαπλώνεται πάνω στη ξέρα γη
‘’αν είχε χώρο η μοναξιά
να γενεί σκεπή για δυό
δε θα 'τανε απέραντο
του κόσμου το κενό’’
‘’δε θά'τανε απέραντο
του κόσμου το κενό
αν είχε χώρο η μοναξιά
να γενεί σκεπή για δυό’’
καθότανε εκεί
τυλιγμένη στις σιωπές της
μέσα σε μια εσώτερη ιαχή
ιερή σαν προσευχή
‘’μα αν είχε στόμα η σιωπή
Θα είχε τόσα να σου πει’’
εκεί σε μέρη απόμερα σε μέρη σκοτεινά
κάθεται μονάχη ακόμη
και κλαίει μια καρδιά ...
... γυρεύοντας στον Άδη
Μια Ζεστή Αγκαλιά.
...αναζητώντας στον Άδη καταφύγιο
από Το Σκοτάδι
Κώστας Παπακωνσταντίνου
6/4/2020 Αθηνα ,
No comments:
Post a Comment