Στη παλιά τη γειτονιά, το χιόνι πέφτει πυκνό, βιαστικές σκιές ξεγλιστράνε στα σοκάκια, κάτω απ' το γυμνό φως του φεγγαριού, κι εγώ μες στη γκαρσονιέρα μου σκυφτός, αναπολώ ξεθωριασμένα καλοκαίρια, αναμνήσεις σκονισμένες μες στης μνήμης το σεντούκι, εικόνες μουδιασμένες μες στο πέρασμα του χρόνου κι εκεί κάπου αναρωτιέμαι ποιός να 'ναι άρα ο προορισμός μου, που πάει αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή είναι λόγου άξιο κάνεις να απορεί. Ποιος να κρατάει άραγε της ζωής μας το τιμόνι, πως φεύγουνε τα χρόνια μας και μένουμε μόνοι.
Κώστας Παπακωνσταντίνου 26/12/2020 Αθήνα στάδιο ειρήνης και φιλίας.
No comments:
Post a Comment